Van 28 november t/m zondag 6 december 2015 deed ik samen met vele anderen vluchtelingenwerk op Lesbos. Ik sloot me aan bij Team#7 van Because We Carry. We deelden eten, kleding, dekens en speelgoed uit, hielpen mensen uit de boot, masseerden ijskoude voetjes, ruimden het vluchtelingenkamp op, speelden met kinderen en deelden knuffels en glimlachen uit :-).
In deze blog deel ik mijn ervaringen en inzichten van deze onvergetelijke tijd.
Het is 02.00 uur. Weer een dag voorbij die voelt als drie dagen in een. Wat me raakte vandaag was het gemak om mensen te laten lachen en de bereidwilligheid van samenwerking, in allerlei opzichten. De rijen kunnen lang zijn tijdens het uitdelen van eten. Een cruciaal moment om met focus de boel goed te coördineren, zodat iedereen in alle rust en gezelligheid z’n eten kan aanpakken bij het uitgiftepunt. Dat vereist enerzijds striktheid, soms zelfs een beetje streng. Maar dat kun je op zoveel manieren overbrengen! Wat je uitzendt krijg je terug, dus ook in deze situatie.
Een groot spel
Oh man, wat heb ik een lol gehad. Honderden mannen op een rij in ’t gareel houden. Hoe krijg je binnen 10 seconden een hele slingerende rij mannen, weer in een rechte lijn? Hoe zorg je ervoor dat een eigenwijze voorkruiper uit zichzelf hélemaal achterin de rij gaat staan. Gewoon: een geintje maken, respect voelen & tonen, “My friend!…” zeggen en vervolgens gewoon heel beslist zijn in wat je wilt. Een groot spel vandaag, want zo goed ken ik al die verschillende culturen echt niet, die ik hier allemaal aantref. Maar er is een gemeenschappelijke deler en dat is de lach. Een echt gemeende lach. Die herkent iedereen.
“Ik bleef per persoon net zolang staan tot er als vanzelf een lach op zijn gezicht verscheen.”
Het lachende stukje stokbrood
En nu komt het… die lach verscheen op een sneetje stokbrood. Huh? Ja, hij was uit de kartonnen doos gevallen terwijl we eten aan het uitdelen waren. M’n oog viel erop en ik zag dat er een breed lachende mond en een paar ogen in stond. Niet handmatig uitgesneden, maar door het bakken ontstaan. Een lach op een sneetje stokbrood! Het moet niet gekker worden… Ik pakte het op en liep ermee langs de lange mannenrij en liet hen stuk voor stuk het lachende sneetje brood zien. Ik bleef per persoon net zolang staan tot er als vanzelf een lach op zijn gezicht verscheen. Dan wist ik dat hij de smile had herkend. Zo werd harmonie gecreëerd, verbondenheid en een gevoel van teamwork. Wauw, en dat met zoveel verschillende mensen, culturen en talen (die ik voor geen meter spreek). Als dit mogelijk is, dan lukt het ons ook op grotere schaal, zelfs op wereldniveau.
