Van 28 november t/m zondag 6 december 2015 deed ik samen met vele anderen vluchtelingenwerk op Lesbos. Ik sloot me aan bij Team#7 van Because We Carry. We deelden eten, kleding, dekens en speelgoed uit, hielpen mensen uit de boot, masseerden ijskoude voetjes, ruimden het vluchtelingenkamp op, speelden met kinderen en deelden knuffels en glimlachen uit :-). In deze blog deel ik mijn ervaringen en inzichten van deze onvergetelijke tijd.
Dag 3 zit erop. Het is nu 0.59 uur en ik ben nog kraakhelder in m’n hoofd. Helemaal niet moe. Nee, dat komt niet door de adrenaline. Het komt door iets anders. Ik vroeg me net af hoe het toch kan dat ik me zo blij kan voelen op Kamp Moria. Elke keer als ik deze verzamelplaats van vluchtelingen op kom, verschijnt er automatisch een grote glimlach op m’n gezicht. Ik voel me er als een vis in het water. Hoe kan dat nou, als er hier zoveel mensen zijn die zulke pittige ervaringen hebben gehad?
Ik sprak vandaag een man, mijn leeftijd, die net de overtocht per boot achter de rug had. Eigenlijk durfde ik hem niet te vragen naar zijn ervaring, bang om hem te confronteren met zijn herinneringen. Maar hij deelde ze en vertelde me hoeveel kracht hij voelt om hier in Europa een nieuw leven op te bouwen. Nee, hij gelooft niet in gouden bergen. Hij wil naar Duitsland, verder studeren en vrijwilligerswerk doen, net als wij hier. Het raakte me. Sjemig. Zijn gedecideerdheid om ‘opnieuw’ te beginnen en er echt iets van te maken, voelden zo krachtig. Gericht op kansen en mogelijkheden. Focus op positiviteit, in zijn huidige realiteit.
“Compassie is er wanneer je iemands pijn of struggles kunt zien door de ogen van je hart.”
En toch is het geen verdriet dat ik voel bij zijn verhaal, of medelijden. Ook niet bij andere indrukwekkende beelden van het kamp die op m’n netvlies staan. Dit voelt als compassie. Compassie is er wanneer je iemands pijn of struggles kunt zien door de ogen van je hart. Medelijden is er wanneer je diezelfde pijn of struggles ziet vanuit je eigen angst of pijn. M’n mind vind dit lastig te snappen, maar m’n hart barst van de energie.
Dank je wel lieve lieve Roos Nauta voor ons fijne sparringsmomentje. Ik ben blij dat je vandaag bent aangekomen.
