Van Ibiza naar Hawaii naar India
In juni van dit jaar sloop Hawaii onverwacht (via twee voorspellende dromen) mijn leven in. Ik voelde al enige tijd dat er weer een verandering op komst was. Het werd me duidelijk dat de diepe transformerende tijd op Ibiza was afgerond en dat mijn volgende bestemming Hawaii zou zijn. De bedoeling van deze reis was me nog totaal onbekend. Ik liet Ibiza met al haar herinneringen achter en vertrok met mijn hele hebben en houwen terug naar Nederland om me voor twee-en-een-halve maand onder te dompelen in de mysteries van de vulkanische eilandengroep aan de andere kant van de wereld. Ik kwam aan met een opdracht die voor mij nog onzichtbaar was. Het zou vanzelf bekend worden. Ik heb inmiddels leren vertrouwen dat elk antwoord zich precies op het juiste moment aandient. Dus niet zoeken, peinzen en piekeren, maar ‘aan de kant’ stappen en me overgeven aan wat mijn ziel voor me in petto heeft. Ik ben de reiziger en m’n ziel is de reisleider. De reisleider heeft het plan al grotendeels helder, dus waarom zou ik als reiziger denken dat ik het beter weet? Deze manier van leven valt niet te bevatten met de logica van de mind, dus die pogingen heb ik inmiddels grotendeels laten varen. Het voelt vrij en soms ook onduidelijk en onwetend. Maar ja, in de ruimte van onwetendheid ontspruiten de meest verrassende ontwikkelingen.
De oerkracht en de oude wijsheid die verscholen ligt in de vulkanische diepgang van deze eilanden heeft in mij nieuwe dieptes aangeboord. Het voelt als dat mijn wortels sindsdien reiken tot aan de kern van Moeder Aarde. Ik liet me leiden door mijn onzichtbare reisleider. Big Island, Maui en Kauai nodigden me uit om (soms letterlijk en figuurlijk) kopje onder te gaan, afscheid te nemen van oude energieën en mijn eigen oerkracht onder ogen te zien. In plaats van een zon-zee-strand-flierefluit vakantie was het een twee-en-een-halve-maand lange Shamanic Soul Journey. De rauwheid van de natuur, de destructieve en scheppende kracht van Pele, de godin van de vulkaan… Ik kreeg les van deze goddess of fire. Wat een eer en wat een avontuur. Ze liet geen spaander heel en verbrandde alles wat klaar was voor het licht. Het maakt me klein en groots tegelijkertijd.
Ik beklom de vulkanen Mauna Kea, Mauna Loa, Haleakala en Kilauea, was spreekbuis tijdens onzichtbare ceremonies met voorouders in oude heiaus (tempels), zwom met dolfijnen en danste met mantelroggen, woonde voor zes weken in een omgebouwd busje op de lava, mediteerde totdat ik een ons woog, nam deel aan sjamanistische ceremonies, leefde in een paradijselijke community middenin een regenwoud, danste op het strand, praatte met de bergen en droomde m’n diepste dromen. En bij dat alles kwamen voortdurend diepe wijsheden uit andere tijden naar de oppervlakte om via mijn kanaal weer toegankelijk te worden voor ons collectief bewustzijn. Hordes voorouders doken op uit de lava, overal waar ik was. Ik sprak net zo makkelijk al die lichttalen als dat ik adem. Het is inmiddels mijn tweede natuur, het gebeurt gewoon.
Nu ik terug ben, is het effect oh zo voelbaar: ik ben sterker dan ooit verbonden met de Moeder Aarde en al haar elementen. Stevig en stabiel en vanuit die basis nog moeitelozer in staat om me over te geven aan de bedoeling van mijn leven. Hoe veiliger ik me in mezelf voel, des te makkelijker het is om in overgave te leven en het onbekende te omarmen.
Begin januari vertrek ik voor m’n volgende ‘opdracht’. De diepe oerkracht van Hawaii wordt ingeruild voor de chaotische liefde van India (althans, dat is hoe ik me India voorstel). Ik geef Shamanic Soul Journeys tijdens een retreat en voor de overige vijf weken is het wederom een grote verrassing. Of is het alleen de bedoeling dat ik bij het retreat aanwezig ben en daarna doorga naar Tibet of Nepal? I don’t know. I don’t know. I don’t know. Ook dat zal vast in de komende dagen of weken wel duidelijk worden…
