Wat in eerste instantie je grootste nachtmerrie lijkt te zijn, kan uitmonden in een van de grootste cadeaus die je ooit hebt gekregen. Zo ook bij mij, gedurende het laatste half jaar van 2015. Ik nam een beslissing waarbij ik wist dat de betrokken persoon er veel pijn door zou ervaren, er kapot van zou zijn. Ik hikte er al een tijdje tegenaan, want ik wist dat ik zijn hart ging breken. Maar in hoeverre brak ik met dat wachten niet m’n eigen hart? Diep van binnen schreeuwde er iets in me in de trant van: “ik wil weer spelen, dansen & dartelen!”, maar in werkelijkheid voelde ik me gevangen. Gevangen in m’n hart. Onderdrukt.
“Elke cel in m’n lichaam protesteerde bij de gedachten dat ik m’n hart nog een tijdje de mond zou snoeren.”
Doodsbang
Mijn wens om voluit en vrij te leven leek klaar te zijn voor een verdiepingsslag. Ik was bang om naar de stem van mijn hart te luisteren en ernaar te handelen. Doodsbang. Voor de gevolgen. Ik had een sterk vermoeden dat er dan wel eens een grote zwarte donderwolk boven mij zou gaan samentrekken, vol met bliksem, onweer, hagel en ongekende windstoten. Ik voelde me als een klein kwetsbaar meisje in een dun jurkje. Helemaal niet bestand tegen die opkomende storm. Maar hoe eng ik het ook vond, ik kon mijn beslissing niet langer uitstellen. Elke cel in m’n lichaam protesteerde bij de gedachten dat ik m’n hart nog een tijdje de mond zou snoeren.
Storm
En zo geschiede. Ik nam mijn beslissing en voelde me vrij en blij. Ik heb de wens van m’n hart vervuld, dat mag gevierd worden! Het was windstil, geen wolkje aan de lucht. Ik had me die storm vast ingebeeld. Niks aan de hand. Heerlijk! Dat halleluja gevoel duurde enkele dagen. En toen stapelden de wolken zich op. Onheilspellende wolken. Ooooooh shit… Via vele woorden en daden werd me duidelijk gemaakt dat ik inderdaad veel pijn had veroorzaakt. Onherstelbare pijn. Er volgden weken en maanden van wat ik ervaarde als ‘terreur’. Mijn diepste angsten kwamen naar de oppervlakte. Ik voelde me niet zeker van mijn leven als ik op straat liep. Paranoia werd ik ervan. Daar was het dus… wat ik vooraf had aangevoeld werd werkelijkheid.
Sterker van binnen
Vanaf het moment, echter, dat de storm zich aandiende voelde ik een paradoxale stilte, ergens diep van binnen. Bijna onzichtbaar, maar als een onuitwisbaar stipje dat vastbesloten was om sterk en stevig stand te houden tijdens de onstuimigheden. Hoe klein het stipje ook was, het had een onvoorstelbare drive om de storm te overleven. Niets of niemand zou ervoor kunnen zorgen dat dit stipje weggevaagd zou worden. Ik wist dat deze periode bedoeld was om sterker te worden, van binnen uit. Daarvoor was een doorbraak nodig die een gebouw zou doen instorten. Alles wat overeind stond leek op z’n grondvesten te schudden. De onbewuste pogingen om het gebouw te redden van zijn instorten waren tevergeefs.
“Dat wat ik ooit ergens handig had verstopt in m’n onderbewuste, kwam opeens met een sneltreinvaart op me af gedenderd.”
Mysterie school
Diep gelegen emoties, waarvan ik soms niet eens van het bestaan afwist, kwamen bovendrijven. Ik leek wel terechtgekomen in een mysterie school waar ik voortdurend voor levensgrote en levensechte uitdagingen kwam te staan, die met een gezond verstand nagenoeg niet te bevatten waren. Ik voelde me binnenste-buiten gekeerd. Elke steen kwam boven. Dat wat ik ooit ergens handig had verstopt in m’n onderbewuste, kwam opeens met een sneltreinvaart op me af gedenderd.
Een nieuwe vloer
En dat alles gebeurde als reactie op de woorden en daden waarmee ik te maken kreeg. Ze triggerden dat wat ik onbewust ooit had weggemoffeld, te spannend om het recht in de ogen te kijken. En dan wetend dat ik al een aantal jaren intensief bezig was met een grote energetische schoonmaak. Maar blijkbaar was het tijd voor nog meer verdieping. Alsof er opeens een vloer ónder de inmiddels schoongepoetste vloer ontdekt werd die 100 keer zo mooi, glanzend en glimmed was vergeleken met de inmiddels brandschone bekende vloer. Maar ja, daarvoor moesten wel alle planken losgewrikt worden. De splinters waren venijnig, de rondrennende ratten zwart en onberekenbaar en de spinnenwebben vies en plakkerig. Ook al leek het onbegonnen werk, de onderliggende vloer was te mooi om te verwaarlozen.
“Het zijn alleen maar oude energieën die een uitweg zoeken, die snakken naar erkenning en veel te lang verstopt hebben gezeten.”
Schrijven
Stap voor stap ging ik aan de slag. Ondanks de situatie, gek genoeg, voelde ik me ook ‘blij’ dat ik de kans kreeg om mezelf zó diep in de ogen te kijken. Na vijf jaar van ‘oefening’ voelde ik me inmiddels behoorlijk gewend aan mijn manier om emoties te verwerken: schrijven. Dus niet alle emoties als een dolle hond projecteren op de ander, maar oordeelloos schrijven. Alles, echt alles, mocht het podium op klimmen om z’n zegje te doen. Steeds meer mensen weten dat het goed is om je verdriet te voelen, in plaats van weg te stoppen. Of je uit te spreken over je boosheid, in plaats van het te onderdrukken. Maar wát als er een oerwoede opkomt die eigenlijk de hele wereld wil vernietigen of een haat waarvan je denkt dat die het zonlicht écht niet kan verdragen? Wat moet je daar toch mee…? Nou, hetzelfde, gewoon opschrijven. Alles. En oordeelloos observeren. Neutraal. Niets is raar, niets is stom, niets is om je voor te schamen, niets is afschrikwekkend. Nee, het zijn alleen maar oude energieën die een uitweg zoeken, die snakken naar erkenning en lang verstopt hebben gezeten. En als ze dan eindelijk het podium bereikt hebben en in de spotlights hun voorstelling hebben kunnen opvoeren… dan is het goed. Dan is de spanning eraf. Dan lost het vanzelf op. Dan is er rust. Dan is er vrede.
Laagje voor laagje
Maar met een schrijfsessie van een uurtje kwam ik er natuurlijk niet. Nee, het werd een dagtaak en vaak zelfs een nachttaak. Uur na uur na uur na uur. Maandenlang. Laagje voor laagje voor laagje voor laagje. De ui afpellend met een toewijding die doodnormaal voor me voelde. Want ik wist, hoe meer laagjes ik losliet, des te makkelijker zou ik in contact zijn en blijven met de kern van de ‘ui’, m’n ziel. En hoe meer in contact met m’n ziel, des te makkelijker het is om het geluk te voelen dat daar straalt. En vanuit die plek is er ruimte. Ruimte waar het leven moeiteloos doorheen kan stromen.
“Als je je oor eens goed te luisteren legt, dan is er heel wat te horen in je onderbewuste, maar daarvoor mag het geanalyseer en geïnterpreteer van de mind tot rust komen.”
Je eigen gevoel
Het is zo makkelijk om je te focussen op de ‘veroorzaker’ van je pijn, op de vraag waaróm iemand iets heeft gedaan. Of door middel van verhalen proberen te verklaren waarom je dat verdriet, die angst of boosheid voelt. Want het is toch zijn of haar schuld dat jij dit voelt? Of… toch niet? Nee, niet bepaald nee. Dat zijn allemaal uitvluchten om niet naar je eigen gevoel te luisteren. Als je je oor eens goed te luisteren legt, dan is er heel wat te horen in je onderbewuste, maar daarvoor mag het geanalyseer en geïnterpreteer van de mind tot rust komen. En dat lukt als je accepteert dat álles wat de revue passeert is zoals het is. Geen goed, geen fout. Het is er gewoon. Zonder oordeel.
“De storm is mijn grootste leermeester, ook al is hij zich daar zelf niet van bewust.”
Diepe dankbaarheid
“Waarom heb je in hemelsnaam deze storm op je pad gekregen? Was dat nou nodig?” Een veelgestelde vraag van dierbaren om me heen. Ja, dat was absoluut nodig. Hierdoor is het gebouw van mijn mind, dat ik overeind wilde houden, ingestort. Weerstand en controle zijn door de windvlagen weggevaagd. Ik ben diep diep dankbaar voor deze storm. De zon die nu schijnt is weer een stuk krachtiger en de nieuwe vloer waarop ik sta is glimmend, stevig en robuust. Mijn energetische sessies zijn sindsdien nog diepgaander, gemakkelijker door illusies heenprikkend om bij de wortels te komen van dat wat de flow blokkeert. De storm is mijn grootste leermeester, ook al is hij zich daar zelf niet van bewust.
———
Credits artist: Mihai Simonia (shutterstock.com)stock.com)
