Soms ontmoet je iemand en dan weet je gewoon direct dat de wortels van het contact tot diep onder de oppervlakte reiken. Herkenning. Je hart maakt een sprongetje. Dat gebeurde toen ik Hinds koude voeten masseerde op het strand van Lesbos. Ik wist direct: ik zou voor haar door het vuur gaan. Wat er ook ooit zou gebeuren, ik zou er voor haar zijn. En zo geschiede…
Ze was al vier maanden zwanger toen ze samen met haar man de bootovertocht van Turkije naar Griekenland ondernam. Wat een moed, kracht en vertrouwen moet je hebben om zoiets te ondernemen. We werden Facebook vrienden en ik werd geregeld op de hoogte gehouden over het verloop van haar zwangerschap. Alles ging als een zonnetje. Hind was topsporter in haar geboorteland Irak, dus aan kracht ontbreekt het haar niet. En haar 25 jarige man was medical-engineer manager van 100 medewerkers, kunstenaar en kapper, dus pientere en zeer begaafde jongen…
“Geef me alles wat jij los wilt laten en ik voer het wel voor je af.”
Coma
En toen kreeg ik een bericht dat me de stuipen op het lijf joeg. Hind was tijdens haar bevalling in coma geraakt. Evenals haar pasgeboren zoontje. M’n hersenen raakten in de war en ik dwong mezelf tot rust en nadenken. De arme lieve Brother… Zo stond opeens alles op losse schroeven. Hij kon niet bij haar zijn. Wat moet hij zich machteloos hebben gevoeld. “Communiceer met haar hart. Zeg haar hoeveel je van haar houdt. Stuur haar alle liefde die je in je hebt. Uur na uur na uur. Dát voelt ze, ik weet het zeker.” zei ik hem tijdens ons FaceTime gesprek om 2.00 uur ’s nachts. We hingen op en opeens voelde ik Hind zo dichtbij. Alsof ze bij me op de bank zat. Ik beloofde haar: “Laat me je helpen, lieverd. Wat ik ook kan doen, ik doe het. Geef me alles wat jij los wilt laten en ik voer het wel voor je af.”
Accepteer haar keuze
De volgende dag werd ik wakker, volledig in de kreukels. M’n mind maakte overuren. “Ik móet haar helpen, maar hoe?” En tijdens het trampolinespringen (waar ik wel vaker inzichten krijg ;-)), wist ik het: “Als jij Hind wilt helpen, moet je nú rustig worden en je hoofd leeg maken. Ontspan,” hoorde ik van binnen. Oh ja, dat is waar, dat is natuurlijk een vereiste om iemand te kunnen helpen, dat weet ik wel, maar was ik in de hectiek even vergeten. Dus ik bracht m’n aandacht naar m’n voeten. Springen, springen, springen, alleen maar springen. De oplossingen komen vanzelf. Dat wéét ik.
“Oh ja? Wie ben jij om te bepalen of zij moet blijven leven? Dat is aan haar. Dat kun jij niet beïnvloeden, dus accepteer welke keuze haar ziel ook maakt.”
Maar ze móet uit coma komen! En toen verscheen het volgende inzicht: “Oh ja? Wie ben jij om te bepalen of zij moet blijven leven? Dat is aan haar. Dat kun jij niet beïnvloeden, dus accepteer welke keuze haar ziel ook maakt.” En dat gaf me rust. Ja, dat is ook weer waar. Ik kan niet bepalen welk levenspad voor haar is weggelegd. Het enige wat ik kan doen, is me openstellen voor wat er dan ook door mij heen wil bewegen, als ondersteuning van haar.
Extra krachtveld
Een vriend van me noemt me tijdens mijn energetische sessies ook wel een buitenboord versterker. Daarmee bedoelt hij dat ik met een extra krachtveld een kanaal activeer om oude emotionele ballast van anderen af te voeren. Het belangrijkst: verbonden zijn met mijn hart en die van de ander, dan in neutraliteit afwachten wat zich wil laten zien en vervolgens een podium bieden waarop oude weggestopte energieën en emoties zich ongegeneerd kunnen uiten.
Strijd tussen leven en dood
En zo gebeurde het… Ik stapte onder de douche en het begon. Allerlei energieën bewogen zich door mij heen. Ik wist dat ze van Hind waren. Ik observeerde en liet ze door me heen bewegen. Energieën die lang weggestopt waren en het (dag)licht voorheen liever niet wilden verdragen. Maar nu kregen ze een kans om uiteindelijk losgelaten te worden. Ik stond twee minuten onder de ijskoude douche (dank je Wim Hof) en alles spoelde door het putje alsof het nooit had bestaan. Maar het hele proces ging nog even door. Onder de indruk van dit relaas, nestelde ik me op de bank en liet alles verder begaan wat zich nog wilde laten zien. Een wattig hoofd waarin veel beweging plaatsvond. Alsof er op een bepaald niveau een strijd gaande was tussen leven en dood. En terwijl dit alles door mij heen plaatsvond, lag ik rustig een boek te lezen.
“Het was gelukt! Blij was ik. En dankbaar. Daar had ik wel een moddergevecht voor over.”
Terug op aarde
Na een paar uur stapte ik van de bank, klaar voor wat frisse, krachtige energie: een groene sap. En toen opeens, out of the blue, terwijl ik de groenten stuk voor stuk in de slowjuicer stopte, trok de mist op in m’n hoofd en maakte plaats voor een stralende zon. Het moddergevecht dat een aantal uren in mijn systeem had plaatsgevonden, hield prompt op. Alles werd weer helder, licht en voelde moeiteloos aan. Een grote glimlach op m’n gezicht. M’n hart brak open en liep over van opluchting. En precies op dat moment ontving ik het onvergetelijke bericht: “Hind is back on earth!” Ik stond versteld. Het was gelukt! Blij was ik. En dankbaar. Daar had ik wel een moddergevecht voor over.
Op weg naar Duitsland
De dagen die volgden waren zwaar voor Hind. Ze had haar lieve zoontje nog niet gezien en ze was compleet uitgeteld. Haar zoontje werd nog kunstmatig in coma gehouden, terwijl onderzocht werd wat voor schade was aangericht na 20 minuten van een extreem lage zuurstof toevoer. Ik wist dat ik nog niet klaar was met mijn hulp voor haar. Ik moest naar hun toe om ter plekke de energie, waar mogelijk, in goede banen te leiden. En zo gebeurde het. Ik stapte in m’n auto op weg naar Duitsland, m’n koelbox vol met power smoothies, hazelnoottaart (om het te vieren als alles goed was gekomen), allerlei eigen gemaakte samenstellingen van essentiële oliën (Frankincense, lavendel, citroen, vetiver, mirre, sinaasappel, noem maar op), lieve kleertjes, overheerlijke sapjes en een klein muziekinstrumentje. Aan de voorbereiding kon het in ieder geval niet liggen!
Met tranen in m’n ogen schreef ik al rijdende (niet doorvertellen!) een bericht op Facebook, om hulp vragend voor een extra portie kracht en liefde. Want hoe neutraal ik ook probeerde te zijn, ik wilde zó graag dat Hind weer helemaal de oude zou worden (zij was 30 minuten zonder of met een extreem lage hoeveelheid zuurstof geweest) en de baby… die gunde ik met heel m’n hart een levendig en bruisend leven, ondanks zijn traumatische start.
“Onze ogen ontmoetten elkaar in een diepe verstandhouding. Ik pakte haar hand en stelde haar gerust. Het zou goedkomen. Echt!”
24 uur
Ik kwam aan en sjouwde m’n hele hebben en houwen de intensive care kamer in. Een team aan dokters en verpleegsters leverden natuurlijk al hun zorgvuldige bijdrage. En ik was vastberaden om alles te geven wat ik in me had. En zo geschiede… gedurende 24 uur. Ik masseerde haar voeten en kriebelde zachtjes in haar nek. Ik voerde water, sapjes en smoothies. Slokje voor slokje. Ik maakte muziek om haar in slaap te sussen. Ik dommelde in slaap en werd op hetzelfde moment als zij wakker. Onze ogen ontmoetten elkaar in een diepe verstandhouding. Ik pakte haar hand en stelde haar gerust. Het zou goedkomen. Echt!
Moederenergie
Ik ging naar de baby, die zijn moeder nog niet had gezien. De dokter gaf hem in m’n armen en ik voelde terstond moedergevoelens als nooit tevoren. Ik wist dat ik op dat moment een brug was, tussen Hind (op afstand) en hij, dat kleine lieve jochie. Hij was inmiddels uit coma en keek met grote wakkere ogen de wereld in. “Geef ‘m zoveel mogelijk liefde, alles wat je in je hebt,” hield ik mezelf voor, zodat de scherpe randjes van zijn geboortetrauma zouden worden verzacht. De zon straalde zijn grote zonnestralen in de kamer met couveuses. Ik wist het: dit gaat helemaal goed komen. Elke dag liefde, liefde en nog meer liefde. Dit lieve schatje is sterk en gaat het redden, net als z’n moeder.
Nieuw leven
De volgende dag waren de artsen flabbergasted. Wat ongelofelijk, hoe positief alles zich had ontwikkeld! Hind bleek sterk genoeg om haar zoontje te bezoeken. Wat ontroerend. Wat een wonder. Een paar dagen geleden was alles onzeker en nu? De warmte en het licht van de zon maakten alles als nieuw. Een nieuwe start, nieuw leven… Dankbaar ben ik, met heel m’n hart.
———
Credits artist: Jozef Klopacka (shutterstock.com)
