Op 6 september 2017 vertrok ik in m’n gele C1. Op weg naar het zonnige zuiden: Ibiza. Alles lag open. Dus hoe deed ik dat? Een plek vinden op een eiland waar ik slechts één keer was geweest en dat ik eigenlijk totaal niet kende. De keer dát ik er was (oktober 2015), stond ik veertien van de vijftien dagen in de keuken als raw chef tijdens een yoga retreat. Op die ene vrije dag maakte ik kennis met Es Vedrá. Ik wist niets van deze magische krachtplek, tot het moment dat ik de majestueuze rots in mijn vizier kreeg. Een waterval van tranen brak los. Het bleef maar stromen. Dolfijnen dansten in het water en ik nam waar hoe talloze gekleurde energie bollen de rots omringden. Het voelde alsof er een dak openbrak en de visioenen stroomden bij me binnen. “Hier ben ik thuis,” voelde ik.
Nogal perplex van deze onverwachte ervaring liet ik het allemaal maar gewoon voor wat het was. Ik woonde immers in Amsterdam en had het daar prima naar m’n zin. Maar toch… Het zaadje was gepland en toen ik op 5 mei 2017 het visioen kreeg om mijn huis te verkopen en naar Ibiza te verhuizen, wist ik, ok, dus het zaadje heeft gedurende die anderhalf jaar kunnen kiemen en nu is het tijd om het verder te laten groeien, daar waar de grond magisch en vruchtbaar is.
Een yurt, grot of gewoon een huis?
Het eiland ontving me jubelend en met open armen. M’n tentje op de camping en m’n auto waren mijn ankerpunten. In het kleine lichtgewicht driepersoons tentje stalde ik m’n hebben en houwen uit. Er was nog net genoeg ruimte voor een slaapmatje. Ook de blender, keukenmachine, slowjuicer en m’n 21 kilo zware bergkristal behoorden tot m’n inboedel.
“We woven een web over het eiland en lieten onze onzichtbare sporen achter.”
En dan? Wat te doen? Meteen als een dolle op huizenjacht? Of nou ja, wordt het een yurt misschien? Of goh, waarom eigenlijk geen grot? De camper was reeds uit m’n ideeënbak verdwenen. Nee, helemaal niets zoeken! Eerst maar eens goed landen en het eiland leren kennen. Dus m’n auto en ik toerden en toerden. We woven een web over het eiland en lieten onze onzichtbare sporen achter. Ik plukte verse vijgen, amandelen, granaatappels en kaki’s.
Geen zorgen
Ik leefde hoofdzakelijk in stilte. Dagen en zelfs weken achtereen. En als ik dan iemand sprak, wensten ze me keer op keer, soms ietwat cynisch, succes met het vinden van mijn nieuwe woonplek, want het eiland is overvol, iedereen wil in de campo wonen en de winters zijn vochtig en koud! Bovendien zouden de campings eind oktober sluiten, dus voor die tijd, moet je toch echt wat hebben gevonden!
“Als Ibiza je roept, dan werkt alles mee.”
Ik maakte me geen zorgen. Geen minuut. Ze zeggen wel eens: als Ibiza je roept, dan werkt alles mee. Zo voelde het ook, vanaf het moment dat ik besloot te verhuizen liep alles synchroon en kwam precies dat op m’n pad wat op dat moment nodig was. Dus, die woonplek zou wel naar me toe komen, wist ik.
Een eiland met vele gezichten
Ik ontmoette een vrouw die van een onbegaanbare stinkende drugssmokkel-grot een eigen woon’paradijsje’ had gecreëerd. Fascinerende plek, maar… wil ik me elke dag bezig houden met het onderhouden van m’n huisje met al die wind, zon en water? Dat is niet waarom ik hier ben gekomen. Ik heb andere dingen te doen. Dus de grot viel af. En dan die yurt. Goh, ja, fijn een ronde grote ruimte (Mongolische tent), lekker in direct contact met de natuur. Maar ook dat idee vervloog in de loop van de weken. Ook dat zou erg onderhoudsgevoelig zijn op een eiland als dit met hoge luchtvochtigheidsgraad.
Zo vorderden de weken. Ik ontdekte de vele gezichten van het eiland. Het uitgaansleven in de stad (daar zat ik niet op te wachten), Wassenaar-achtige regionen met wuivende palmen en blakend witte huizen, ecologische finca’s, verborgen grotten, kleine wervelende strandjes, de zoete geur van vijgenbomen, wilde spinazie, gonzende krekelklanken, nauwelijks begaanbare bergweggetjes, miraculeuze krachtplekken en de zwarte hemel met gouden sterren.
“Ik zong, trommelde, danste, schreeuwde, huilde, lachte en was doodstil.”
Guru-van-Steen
De eerste drie weken had ik elke ochtend rond 08.30 uur het rijk alleen op het uitzichtpunt bij Es Vedrá. Ik deed m’n kundalini yoga en mediteerde er, soms wel uren achtereen. Het was alsof ik naar m’n leermeester ging. Een soort guru, maar dan van steen. De inzichten over het leven stroomden binnen en mijn hele energetische systeem schoonde zich op, laag voor laag, dieper en dieper, ochtend na ochtend. Ik zong, trommelde, danste, schreeuwde, huilde, lachte en was doodstil. Niemand die het doorhad. Alles wat los wilde komen, kwam eruit.
Na elke sessie met m’n Guru-van-Steen voelde ik me nog schoner, lichter en helderder dan daarvoor. Oude wijsheid werd geactiveerd op celniveau, m’n derde oog werd opgepoetst, natuurlijke DMT ervaringen waren meer regelmaat dan uitzondering (dus zonder inname van hallucinogene drugs). De laatste dag van mijn Es Vedrá ritueel (ik zou die dag verhuizen naar een camping aan de andere kant van het eiland) overtroef alle voorgaande ervaringen. Ik had helemaal níets nodig! Ik was een met de aarde. Geen huis, grot of yurt. Niets meer nodig. Ik voelde me helemaal compleet… En direct wist ik dat dát het punt was waar m’n guru en ik naartoe hadden gewerkt. Totale onthechting, niets meer nodig hebben.
“Ergens welde het gevoel op dat er op 10 en 15 oktober iets belangrijks zou gebeuren.”
Dak boven mijn hoofd
Natuurlijk ben ik nog steeds ook de praktisch ingestelde Sandra die zich prima kan bedenken dat het tóch handig is om een dak boven mijn hoofd te hebben. Door die totale onthechtingservaring wist (en weet) ik in ieder geval dat ik in essentie niets (écht) nodig heb (lees afhankelijk zijn van). En dát was het moment dat er beweging begon te komen in het daadwerkelijke dak boven m’n hoofd. Ergens welde het gevoel op dat er op 10 en 15 oktober iets belangrijks zou gebeuren. Maar wat? Daar hield ik me niet mee bezig. Dat zou vanzelf duidelijk worden.
Julie
Ik had Julie al ontmoet op de tweede dag nadat ik was aangekomen. Ik was op weg naar de biowinkel en m’n aandacht ging voortdurend naar grote hoekige auto’s. Ongebruikelijk voor iemand die niet zoveel met auto’s heeft. Ik stond in de rij voor de kassa en vroeg of de vrouw achter me misschien voor wilde, want ze zag er nogal gestrest uit. Het was Julie. Ze was haar handrem vergeten en ik begreep dat ze met haar grote hoekige auto een andere auto in de prak had gereden. Bij mij gingen de belletjes rinkelen. Mijn aandacht ging net naar grote hoekige auto’s en nu hoor ik dit. Er is wat met die Julie… Maar wat, dat laat ik los. Dat antwoord komt vanzelf.
“Kom anders een keer theedrinken, misschien kun je wel bij mij in huis, of je yurt plaatsen in de tuin,” zei Julie. De weken gingen voorbij, maar die kop thee kwam er niet van. Ik ondernam geen actie, want ik wist dat als het de bedoeling was, ik haar vanzelf wel weer tegen het lijf zou lopen. En ja, daar stond ze, op het Spirit Festival. Direct een klik. Ze vertelde dat ze 15 oktober van plan was terug te gaan naar België. Weer die alarmbelletjes in m’n achterhoofd. 15 oktober… “Misschien kun je mijn huis wel overnemen.” “Ja, lijkt me een goed plan! Laat jij maar wat van je horen wanneer het je uitkomt,” besloot ik het gesprek. De dagen volgden en ik was niet meer bezig met het huis. Als het de bedoeling was, dan zou het wel naar me toekomen.
“Als het écht de bedoeling was, dan hoefde ik niet te ‘jagen’ naar het huis. Dan zou het naar me toekomen…”
15 oktober
Toen m’n buurvrouw op de camping me vertelde dat ze iemand kende wiens huis beschikbaar zou komen per 15 oktober, wist ik het: dat is Julie! Nú is het tijd voor actie. Ik stuurde Julie een bericht en die ochtend dronken we samen thee in haar huis op de berg. Een prachtplek met uitzicht over een groen dal met bananenboom en granaatappelboom in de tuin. Ik was meteen verliefd. En toch liet ik de bal bij Julie, want als het écht de bedoeling was, dan hoefde ik niet te ‘jagen’ naar het huis. Dan zou het naar me toekomen… En zo gebeurde het. Op 10 oktober was de deal rond en vanaf 15 oktober kon ik het huren.
Mijn huis op de berg
Van camper naar grot naar yurt naar helemaal niets nodig hebben, kwam ik dan gewoon toch terecht bij een ruim en vrijstaand huis met twee slaapkamers, twee badkamers, bad en regendouche, balkon met ochtendzon, dakterras, ruime keuken, grote woonkamer en nog stijlvol gemeubileerd ook. Ik voel me de koningin te rijk in mijn huis op de berg.
Waarom had ik in godsnaam twee slaapkamers en twee badkamers aangetrokken? Het werd me al snel duidelijk: ik ga hier privé retraites geven waarin je wordt ondergedompeld in liefde, diepgang en ontspanning. Dagelijkse raw food maaltijden, uiteenlopend energetisch & sjamanistisch werk, yoga, meditatie en het bezoeken van krachtplekken. Kortom we duiken de diepte in en halen verstrikte onderbewuste patronen uit de knoop, zodat je met een licht gevoel, helder, gezond gevoed en uitgeslapen weer naar huis gaat. En naast deze privé retraites begin ik langzamerhand weer mijn energetische sessies op te pakken.
Credits artist: Chantal Spieard.
