Papa, mama en de kleine meid gaan samen uit fietsen. Papa en mama raken zó verwikkeld in een gesprek dat ze de kleine helemaal vergeten. Plotseling horen ze, ver weg, hun huilende peuter roepen om aandacht. Oh oeps! Ze maken rechtsomkeert, luisteren naar haar verdrietige woordjes, vegen haar traantjes weg en fietsen weer gelijk op met de kleine. Pfieuw, de rust is wedergekeerd. Al snel pakken papa en mama de draad van hun gesprek weer op en prompt neemt hun snelheid weer toe. De alarmerend snikkende roepjes in de verte brengt hen weer terug in het moment. Het patroon herhaalt zich: ze fietsen weer terug, troosten hun kleine meisje, luisteren naar haar verdriet, zeggen dat dit niet meer zal gebeuren en… zetten hun gesprek weer voort en… het kleine meisje leefde nog lang en niet zo gelukkig.
Moraal van dit verhaal
Zodra onze gedachten afdwalen in een geanimeerd innerlijke dialoog, verliezen we binnen no time ons gevoel (en het NU) uit het oog. Het gevoel bouwt zich op en begint te roepen. We geven het aandacht en het gevoel komt tot rust. Maar voordat we het weten kwetteren die gedachten weer door. Als we onze mind wat bewuster observeren, blijven we automatisch synchroon ‘fietsen’ met ons gevoel. Dat scheelt een boel kilometers en bespaart een hoop energie…
****
Circus op de fiets
Tijdens het schrijven van bovenstaand verhaal, borrelde er een herinnering naar boven: toen m’n drie zussen en ik nog naar de basisschool gingen, parkeerden we onze fietsen altijd bij Tante Lies, 150 meter van de school vandaan. Als papa ons naar school bracht, klommen we voor die laatste 150 meter met z’n vijven op zijn fiets. De een op het stuur, de ander op z’n nek, een op de stang en de ander staand op het achterrekje. Het moet er als een ware circusact hebben uitgezien… Gelukkig was (en is) papa een héle sterke papa, net als zijn fiets.
———
Credits artist: HTU (shutterstock.com)
